Plot

De gevoelige schaapherder Albert voelt zich niet thuis in het Wilde Westen. Hij is slecht in zijn werk, heeft nog nooit een pistool vastgehouden en is continue bang om ziek te worden. Reden voor zijn vriendin om hem te verlaten. Al snel heeft zij een nieuwe liefde genaamd Foy, een rijke eigenaar van een snorrenwinkel. Albert vind troost bij zijn beste vriend Edward. Al snel ontmoet Albert Anna, een vrouw die ook het gevoel heeft dat zij niet thuis hoort in het Wilde Westen. De twee krijgen een band en besteden veel tijd samen. Anna blijkt echter nog getrouwd met de keiharde Cowboy Clinch Leatherwood.

 

Recensie: Lach-of-ik-schiet komedie

Sommige komedies worden volgens een waterdichte formule gemaakt: Je vuurt per minuut 50 grappen op de kijker af. Driekwart van die grappen mist zijn doel. Zo hou je nog genoeg grappen over om de kijker toch aan het lachen te maken. Zo’n film is ‘A Million Ways to Die in The West’. Toch blijf je lachen om deze film met acteurs als Charlize Theron, Liam Neeson en Amanda Seyfried. Slecht is deze film dus absoluut niet, maar je moet houden van dit soort komedies.

Wat vooral slaagt in deze film zijn de serieuze acteurs die zichzelf volkomen belachelijk maken. Als filmliefhebber kijk je toch op tegen deze grote namen die het gemaakt hebben in Hollywood. Als je Liam Neeson dan op de grond, met zijn broek op zijn knieën en een bloemetje in zijn kont ziet liggen, kan je niets anders als genieten.

Ook Charlize Theron kan de draak steken met zichzelf. Als haar man (Neeson) in een volle Saloon vraagt wie er seks heeft gehad met zijn vrouw, zien we één seconde Ryan Reynolds in beeld. Met deze acteur heeft Theron een kortdurende affaire gehad, waarna hij haar aan de kant zetten. Vervolgens wordt Reynolds genadeloos afgeknald door Neeson.

Tot zover de geslaagde grappen. Verder barst de film ook van de slechte grappen en dat is jammer, maar helaas niet te vermijden in films als deze. Ik vind bijvoorbeeld dat er een verbod moet komen op de ‘laxeermiddel in drankje’ grap. Deze kan écht niet meer.

 

Acteurs

Zoals gezegd zit deze film vol met goede acteurs. Sommige zeer kort in beeld, anderen spelen grotere rollen. Van Liam Neeson had ik graag meer willen zien. Zijn rol als woeste cowboy is hem op het lijf geschreven. Uiteindelijk is hij maar een deel van de film te zien. Maar er is gelukkig nog genoeg te genieten.

Opvallend is dat de relatief onbekende hoofdrolspeler Seth MacFarlane vooral een sterke prestatie neerzet als hypochondrische, gevoelige angsthaas met paranoïde trekjes die zich totaal niet op zijn plek voelt in het ruige, Wilde Westen. Gek is zijn prestatie eigenlijk niet: Ook al is hij als acteur niet heel bekend, hij heeft een indrukwekkende staat van dienst als schrijver. Tekenfilms als Family Guy, American Dad en Johnny Bravo zijn van zijn hand. Ook aan deze film heeft hij meegeschreven. Met zijn gevoel voor humor zit het dus goed. 

Verder is Giovanni Ribisi in zijn rol als Edward het vermelden waard. Je hebt al snel medelijden met zijn karakter als naïeve vriend van Edward die samen met zijn vriendin wil wachten tot het huwelijk, voordat zij gemeenschap hebben. Dit vanwege hun streng christelijk geloof. Zijn vriendin is echter de prostituee van de stad, waar iedereen al overheen is geweest. Behalve hij dus. Edward kan maar niet begrijpen dat er iets helemaal niet klopt in hun relatie.

Ribisi heeft al vaker bewezen een talent te zijn die hoogstaande bijrollen neerzet (bijv. Avatar – 2009), een acteur die eigenhandig een matige film naar een voldoende kan trekken. Neil Patrick Harris (How I Met Your Mother) speelt als Foy vooral een kloon van zijn karakter in de serie die hem mede bekend heeft gemaakt en dat is jammer. Ik denk dat hij meer kan als dit.

 

Conclusie

Deze film neemt zichzelf niet serieus en daar ligt ook de kracht. Wat hier vooral belangrijk is of je er om kan lachen. En dat zit goed. Seth MacFarlane heeft ook de regie op zich genomen naast dat hij de schrijver is en ook acteert in deze film. Grote acteurs zover krijgen dat ze zichzelf in de maling nemen en zich tot dit niveau verlagen is een kunst op zich, vanwege de grote ego’s die er rondlopen in Hollywood. Er zitten veel steengoede grappen in. Alleen al de verwijzing naar de derde ‘Back to the Future’ - film is geniaal.

Kritiek is wel dat er ook heel veel slechte grappen in zitten en dan is slecht nog een understatement. Ook komen de leuke grappen te vaak terug en dan is de kracht ook weg. Daarbij ook nog wat missers om de volledige capaciteiten van de acteurs te gebruiken. Al met al is twee uur gewoon te lang voor een film als deze. Na 90 minuten ben je wel uitgelachen. Maar toch een dikverdiende 7 voor dit kindje van komedietalent Seth MacFarlane.