Vanaf 15 oktober draait Une Enfance in de bioscoop. Dit is de nieuwste film van de beroemde Franse regisseur Philippe Claudel. Een dramafilm over de dertienjarige Jimmy. Zijn thuissituatie is ondragelijk en hij probeert zich met alle macht staande te houden. Claudel is bekend van Il y a longtemps que je t'aime (2008). Voor deze film kreeg hij verschillende prijzen. 

 

Film-recensies.com kreeg de kans om deze talentvolle regisseur te spreken over zijn nieuwste film Une Enfance. In een exclusief interview vertelt hij openhartig over zijn keuzes en inspiratie.

 

Waar haal je je inspiratie vandaan?

Voor Une Enfance heb ik mijn inspiratie gehaald uit mijn eigen leven. Ik leek vroeger heel erg op Jimmy. Ik was erg verlegen en continu alleen. We hadden geen geld om op vakantie te gaan. Tijdens de zomervakantie zat ik alleen thuis en dit was erg saai. De vakantie duurde daarom ontzettend lang en er kwam geen einde aan. Elke dag was hetzelfde als de dag ervoor. De zomer die ik heb meegemaakt in mijn jeugd en de zomer die Jimmy meemaakt hebben veel overeenkomsten. Ik wilde vroeger ook op tennis, maar het was veel te duur. Mijn ouders konden het niet betalen. Dit komt ook terug in Une Enfance. Mijn laatste film Avant l'hiver ging over een man van zestig, die niet het leven leidde dat hij wilde. Ik wilde nu iets anders doen, iets over de jeugd. Ik ben nu 53 en ik realiseer me nu dat de leeftijd tussen acht en twaalf heel belangrijk is voor je ontwikkeling. Het ontdekken van andere mensen, de wereld, pijn, geluk en verdriet et cetera, op deze jonge leeftijd vormen je tot wie je bent later. Daarom heb ik ervoor gekozen om een scenario te schrijven over een jongetje van rond de tien. Ik wilde een scenario schrijven waar veel geweld in voorkomt en waar een onschuldig persoontje, zoals Jimmy, zich tegen het geweld moet verzetten. Daarnaast had ik het verlangen om een film te maken over het landschap waar ik ben geboren. Ik ben geboren in een klein industrieel stadje en dit wilde ik verwerken in de film.

 

Jimmy heeft een moeilijke jeugd. Hij en zijn halfbroertje hebben het zwaar. Verschillende mensen in het verhaal zien dit, maar doen hier weinig aan. Wilde je met Une Enfance een statement maken naar de buitenwereld met betrekking tot kinderverwaarlozing?

Het is moeilijk om het lijden van een kind te ontdekken en het drama achter een gezicht. Als je Jimmy tussen zijn leeftijdgenootjes ziet, dan zie je dat ze qua kleding hetzelfde eruit zien. Aan de kleren kan je niets zien. Jimmy huilt niet, klaagt niet en praat niet over zijn problemen. Hij is erg sterk. Als de leraar met hem wil praten, wijst hij het af. Het is een klassiek geval. Ik heb 25 jaar gewerkt met kinderen en twaalf jaar in de gevangenis. Ik heb verschillende kinderen ontmoet. Het is moeilijk om te zeggen wanneer het slecht met een kind gaat. Ik wilde dit laten zien met Une Enfance. In de directe omgeving van Jimmy zijn  er wel volwassenen die zien dat het slecht gaat. Ze weten dat hij het niet makkelijk heeft, maar ze weten niet hoe ze hem moeten helpen. Vooral omdat Jimmy het niet toelaat om geholpen te worden. Ik wilde dat het publiek na de film anders naar hen gingen kijken.

 

De hoofdrolspelers uit Une Enfance zijn twee kinderen. Hoe regisseer je kinderen en hoe was de samenwerking?

Kinderen zien snel het verschil tussen wat echt is en wat nep. Als je de set opbouwt, dan zien ze gelijk dat alles nep is. Het is gewoon een film. De kinderen zagen het als een grap als ze moesten schelden. Het is makkelijker met kinderen, want kinderen spelen met fantasie. Je doet alsof je een gangster bent. En als je weer naar huis gaat, stop je met spelen dat je een gangster bent. Het enige probleem was vooral voor de opnames. De kinderen hadden moeite met concentratie. Ik moest Alexi en Jules echt op het hart drukken dat een film produceren, echt iets serieus is. Het is een grap en een spel, maar tegelijkertijd is het ook serieus. Als ze niet mochten lachen in een scène, dan moest ik ze vertellen dat ze na de scène mochten lachen. Twee of drie weken van tevoren hebben de kinderen een training gehad. Niet met de echte scènes, maar we deden verschillende oefeningen met ontspanning en concentratie. Ik heb ook een mentale schets gemaakt met de kinderen over de personages. Het was over het algemeen heel makkelijk om met ze samen te werken. Ze waren erg talentvol en het was een wonder dat ik ze heb gevonden. Ik heb ze gekozen uit 500 kinderen en dat valt nog mee. Sommige regisseurs moeten kiezen uit duizenden kinderen.

 

 

Wist je van tevoren al welke acteurs je wilde gebruiken in Une Enfance?

Ik heb de voorkeur om als eerste het scenario te schrijven, zonder na te denken over de acteurs. Als het scenario af is, begin ik na te denken over welke acteur ik in mijn film wil hebben. Behalve bij mijn vorige film. Toen had ik al van tevoren nagedacht over de acteurs. Dit was een probleem, want de actrice die ik in gedachte had, wilde de rol niet spelen. Ik heb in één jaar het scenario geschreven en ik had geen idee wat ik moest doen. Na een tijdje wilde ze het toch wel doen. Maar door dit voorvalletje kies ik de acteurs pas later.

 

Je hebt verschillende films gemaakt. Van komedie tot drama. Is er nog een rode draad terug te vinden in jouw films?

Ik heb inderdaad verschillende films gemaakt, maar er is wel een connectie tussen de films. Het gaat bij mijn films over familie en het observeren van familie. Het gaat over relaties tussen broer en zus, man en vrouw et cetera. In Une Enfance gaat het over de relatie tussen zoon en moeder. Ik probeer te begrijpen hoe familie in elkaar zit. Hoe kunnen deze relaties kapot gaan of hoe kunnen deze relaties sterker worden. Daar kijk ik naar. In Une Enfance gaat het om Pris de moeder, die eigenlijk geen moeder kan zijn, omdat ze niet weet hoe ze dat moet doen. Tegelijkertijd weet Jimmy niet hoe hij de zoon moet zijn. Ik wilde deze relatie onderzoeken.

 

Waarom heb je ervoor gekozen om zelf in Une Enfance een kleine rol te spelen als tennisleraar?

Ik heb ervoor gekozen omdat het belangrijk voor me was. Het verhaal is heel persoonlijk. Ik zie mijzelf als de tenniscoach. Ik schrijf en ik maak films. Het was belangrijk om symbolisch het tennisracket aan Jimmy te geven. Vroeger was ik dat jochie en nu ben ik iemand anders. Het was niet de bedoeling om mezelf als Jezus te plaatsen in de film. Ik ben geen redder. Jimmy lacht op het einde, maar dit was spontaan en niet geregisseerd. Het was voornamelijk symbolisch dat ik mezelf in de film heb geplaatst.

 

Je bent schrijver, regisseert films en geeft ook nog eens les. Waar gaat je voorkeur naar uit?

Ik vind het belangrijk om verschillende dingen te blijven doen. Dit heb ik nodig. Als ik stop met filmen schrijf ik een boek. Als het boek af is schrijf ik een scenario. Een film maken is totaal anders dan een boek schrijven. Bij het schrijven van een boek, heb je een bepaalde vrijheid die je bij het maken van een film niet hebt. Daarom schrijf ik graag.