Plot

De verteller in het verhaal vindt zijn leven niets meer aan. Hij vindt het saai en irriteert zich aan de consumptiemaatschappij waar hij zich in bevind. Hij wil weg uit zijn saaie leven, zijn hersendode baan en zijn Ikea appartement. Hij wil dolgraag ontsnappen. In een vliegtuig ontmoet hij Tyler Durden. Die is alles wat hij zou willen zijn. Zijn kans om te ontsnappen komt als zijn appartement afbrandt en hij Tyler belt om daar te kunnen verblijven. Samen starten zij de Fight Club. Een groepje mannen die zich in elkaar laat slaan om te kunnen ontsnappen aan de zorgen van het leven. Om de kick te verhogen gaan zij echter steeds verder.

 

Recensie: geen film voor gevoelige kijkers

Fight Club is de verfilming van het gelijknamige boek van schrijver Chuck Palahniuk. Het is een film met diepere lagen en een duidelijke boodschap verpakt in een ijzersterk verhaal. Gecombineerd met de acteerprestaties van onder andere Edward Norton, Brad Pitt en Helena Bonham Carter maakt Fight Club een ‘Must See’ van formaat. De film zit wel vol met expliciet geweld en daar moet de kijker tegen kunnen. Maar de film is zeker geen verheerlijking van geweld, al zijn sommige critici het daar niet mee eens. De film laat duidelijk zien hoe ver de hoofpersonen gaan en hoe zij opgeslokt worden in een vechtclub die steeds meer de vormen van een sekte aanneemt. Hierdoor veranderen zij langzaam in gewetenloze robots die alles doen wat hun leider zegt.

 

Fight Club maakte in ieder geval veel los en dat hoort een goede film, naar mijn mening, ook te doen. In de bioscoop was de film geen succes, maar dat zegt meestal niets over de kwaliteit. Het is geen rolprent voor het grote publiek, dat is duidelijk. Je moet er tegen kunnen. In het eerste weekend bracht de film nog veel op, maar de bezoekersaantallen kelderden snel. De film kostte veel meer als dat hij opbracht in de bioscoop en dat maakte hem in eerste instantie tot een flop. Op DVD werd hij echter een succes en werd hij toch nog naar zijn waarde geschat. Eén kritiekpunt van Fight Club is dat de film misschien een aanklacht tegen de consumptiemaatschappij is, maar er zelf ook een onderdeel van is. De film kostte 63 miljoen Dollar, werd geproduceerd door het kapitalistische FOX studio’s en was toch vooral gewoon gemaakt om geld op te brengen.

 

Beklemmende sekte

De vechtclub groeit steeds verder uit naar een sekte. De naam wordt veranderd in Project Mayhem en de verteller raakt de controle over zijn compagnon Tyler Durden steeds meer kwijt. Als hij vindt dat het echt te ver gaat en de eerste dode valt, wil hij eruit. Maar het is al te laat. Dit deel van de film komt zeer beklemmend over en de groei van de vechtclub naar een gewelddadige sekte wordt zeer geloofwaardig gebracht. Het lijkt allemaal erg overdreven, maar de geschiedenis wijst uit dat mensen in een afgesloten gemeenschap of sekte inderdaad tot ongelofelijke daden gedreven kunnen worden. Zo ongeloofwaardig is de film dus ook niet.

 

Bijrollen

Naast de sterke hoofdrollen van Edward Norton en Brad Pitt zijn ook twee bijrollen het vermelden waard. Helena Bonham Carter schittert als de vriendin van de verteller, die haar vriend steeds verder ziet afglijden en moet dealen met zijn wispelturige karakter. Ook zanger Meatlof speelt een prachtige rol als Bob, een zielige man die testikelkanker heeft. Door zijn hormonenkuur heeft hij borsten ontwikkeld en worstelt daar enorm mee. De film heeft ook duidelijk een komische noot en Meatlof heeft daar een aandeel in.

 

Subliminals

Een mooi onderdeel van de film zijn de subliminals; dit zijn stukjes film die zo kort zijn (bijvoorbeeld 1 frame) dat ze met het blote oog niet te zien zijn. In commercials zijn deze beelden verboden, omdat je hersenen deze beelden wel registeren en het de kijker kan beïnvloeden (al is dit nooit bewezen). De verteller in de film verwijst naar deze subliminals. In de film zelf zijn ze echter ook verwerkt op bepaalde momenten. Hierdoor kwam de film bijna niet door de controle, omdat de controleurs vonden dat er rommel op de band stond. Dit was echter de bedoeling van de makers.

 

Conclusie

Fightclub is een film waar je er maar weinig van tegenkomt. Hij zit ijzersterk in elkaar en houd je van begin tot eind vast. Hij laat je nadenken over onze consumptiemaatschappij en de beangstigende invloed die sektes op mensen hebben. Het acteerwerk draagt bij aan het niveau van de film. De casting is super. Gecombineerd met het verrassende einde en de opzwepende soundtrack van de Dust Brothers zorgen voor een flinke testosteron-ervaring. De meeste mannen zullen wel iets zien in een Fight Club, de meeste vrouwen zullen niets begrijpen van het machogedrag van de mannen. Maar op iedereen zal de film indruk achterlaten. Een dik verdiende 9 van ons.