Plot:

Een groep activisten reist naar de jungle om te protesteren tegen het kappen van het regenwoud. Op de terugweg worden zij, nadat hun vliegtuig neerstort, gevangen genomen door een inheemse stam. Die blijken een speciaal dieet te hebben.

 

Recensie: Overleven in de Amazone

Regisseur Eli Roth staat niet bekend om zijn subtiele en emotionele films. Niet voor niets is na zijn eerste films de term ‘gorno’ in gebruik genomen. Mensen worden op gruwelijke wijze gemarteld en zo expliciet en met zoveel plezier in beeld gebracht dat je het voel hebt naar een nieuw soort porno te kijken. Niet geschikt voor de gevoelige bioscoopbezoeker, dus. Zijn eerste film van volle lengte Cabin Fever uit 2002 werd echter een groot succes en bracht een veelvoud op van de 1,5 miljoen Dollar die hij kostte. De drie Hostel films, die volgden, zullen ook bekend in de oren klinken voor iedere horror liefhebber. Weer een flinterdun verhaal en matig geacteerd. Alleen gebruikt als opstap naar het serieuze martelwerk. Vieze scalpels, kettingzagen en scharen gehanteerd door verknipte slagers met een Duits accent is waarschijnlijk de beste beschrijving van de inhoud van deze films.

 

The Green Inferno is niet anders. Alleen speelt de film zich nu af in de Amazone en zijn de Duitse slagers vervangen door een inheemse stam van kannibalen. Maar de liefhebbers zullen weer genoeg te genieten hebben en het bloed vloeit weer rijkelijk. Een jonge groep onbekende acteurs speelt de rollen van de activisten, de vrouwelijke leden hoofdzakelijk gecast op hoe ze er uit zien en hoe hard ze kunnen schreeuwen. Daar scoren ze in ieder geval hoge punten mee.

 

Het begin van de film is ronduit traag, maar niet op een vervelende manier. Je leert rustig de hoofpersonen kennen en dat is toch altijd leuk als ze later vakkundig in stukjes gehakt worden. Het eerste deel van de film ben je dan ook prettig bezig met raden wie van de groep het eerst ten prooi valt aan de inboorlingen en op wat voor gruwelijk manier diegene aan zijn of haar einde komt. Wat dat betreft worden we in ieder geval niet teleurgesteld. Verder is het verhaal weer flinterdun en het acteerwerk matig. Kleine uitschieter is actrice Lorenza Izzo die speelt alsof zij meer in haar mars heeft dan schreeuwend wegrennen voor kannibalen. De kannibalen worden nergens eng. Het is meer een vrolijk stel rondhuppelende inboorlingen met een aparte smaak.

 

Conclusie:

The Green Inferno is duidelijk een hommage aan de oudere kannibalenfilms met als hoogtepunt/dieptepunt Cannabal Holocaust uit 1980. Deze film, die gemaakt is in documentaire-stijl, is zo realistisch gefilmd dat er lange tijd vragen zijn gesteld of de mensen niet werkelijk gemarteld werden. De dieren werden in ieder geval wel werkelijk gedood, de mensen bleken toch acteurs. De film werd dan ook in verschillende landen verboden, wat de film alleen maar populairder maakte. Eli Roth is duidelijk een liefhebber een Cannabal Holocaust. De term ‘The Green Inferno’ is dan ook een rechtstreekse verwijzing naar zijn voorganger. Het niveau, en dan laat ik in het midden of het hoog of laag niveau is, van deze twijfelachtige klassieker wordt niet gehaald. Maar voor de liefhebber van dit genre is er genoeg te genieten en te gruwelen in de jungle. Een 6,5 voor The Green Inferno.