Housebound (2014)
Cijfer: 4,5
Plot
De jonge Kylie Bucknell word opgepakt voor het opblazen van een pinautomaat. Om haar wat stabiliteit te geven, krijgt zij huisarrest bij haar moeder thuis. Met een enkelband om mag zij niet verder als een paar meter rond het huis komen. De band met haar moeder is slecht en Kylie probeert haar het leven zuur te maken. Haar moeder gelooft dat er vreemde dingen in haar woning gebeuren. Kylie gelooft er niets van. Maar al snel merkt ook zij dat er dingen niet kloppen.
Recensie: noch vlees, noch vis
Sommige films kun je niet zomaar in een genre plaatsten. Dit kan zeer goede resultaten geven. Met de juiste dosering kun je een film zowel horror, comedy, drama of thriller meegeven. Deze methode is echter een hellend vlak. Als het verhaal of de uitvoering niet goed is, houd je niets over. Dit is het geval met Housebound. De film word aangeprezen als horror-comedy die de juiste balans tussen spanning en humor weet te vinden. Dit is echter helaas niet het geval. Echt eng word de film niet, op een paar schrikmomenten na. En grappig is de film ook al niet. Al kun je af en toe wel even glimlachen. Maar het grootste deel van de film ben je in verwarring of een scéne nou grappig bedoeld is of eng moet zijn. Zo zijn er meerdere spannende momenten waar dan een soort grappig muziekje onder is geplaatst waardoor de spanning weg is en het waarschijnlijk de bedoeling is dat je er om moet lachen.
Verhaal
Heel veel horrorfilms zijn gebaseerd op één soort opbouw. Hier zijn meerdere variaties op bedacht, maar uiteindelijk komt het hier op neer: De hoofdpersoon verhuisd naar een andere woning. Daar is het niet pluis. Hoofdpersoon is sceptisch, terwijl medebewoners al voelen dat het mis is. Meestal is er in de woning iets vreselijks gebeurd en zijn er nog kwade krachten aanwezig. Het begint met wat kleine onverklaarbare gebeurtenissen, maar gedurende de film breekt de hel los. De hoofdpersoon gelooft het dan eindelijk ook, maar dan is het al te laat.
Echt origineel is het allemaal niet en je word niet snel verrast. Toch heeft dit model ook enorm spannende films opgeleverd. Denk aan Room 1407: Waar het niet om een huis gaat, maar om een hotelkamer. Ook Housebound is gebaseerd op dit principe. Nu krijgt hoofdpersoon Kylie Bucknell een enkelband en mag alleen maar in het huis van haar moeder blijven. Moeder weet al lang dat het spookt, maar Kylie is natuurlijk sceptisch. Op zich is het enkelband-idee prima. Wat er ook gebeurd, ze kan niet vluchten. Ze zal in het huis moeten blijven. Als ze uiteindelijk wel vlucht, wordt zij niet geloofd. Waarom zouden ze een veroordeelde, criminele puber met gedragsproblemen geloven? Het klinkt allemaal heel spannend.
Waar gaat het fout?
Ten eerste gaat het fout waar de makers er voor hebben gekozen om niet binnen het horrorgenre te blijven. Had gewoon een doodenge film gemaakt en het resultaat had een ruime voldoende geweest. Aan hoofdrolspeelster Morgana O'Reilly ligt het namelijk niet. Zij is eigenlijk het enige lichtpuntje in de film. Ze zet overtuigend een soort halve gothic-tiener neer die tegen de hele wereld aan schopt. Ze staat zwaar sarcastisch in het leven en weigert ook maar iets uit te voeren. Daarbij past zij goed in een horrorfilm met haar gitzwarte haren en doordringende blik.
Ook de mise en scéne klopt voor een goede horror. Een afgelegen, oud huis waar de gezelligheid ver te zoeken is. Kylie komt als jonge meid in een huis met een inrichting waar de gemiddelde bejaarde trots op zou zijn. Haar moeder is duidelijk niet met haar tijd meegegaan en alles piept, kraakt en gaat stuk. Het zou dus allemaal behoorlijk eng kunnen zijn.
Helaas is deze film dus ook een soort comedy en zitten er ook thriller elementen in. Als de flm wel grappig is komt dat alleen uit de mond van Morgana O'Reilly. Haar sarcasme komt goed over en zorgt regelmatig voor een glimlach. Helaas heeft O’Reilly het niet getroffen met haar tegenspelers. Niemand kan haar helpen in haar dappere pogingen om er nog iets van te maken. Glen-Paul Waru (wie?) speelt als Amos helemaal tenenkrommend. Maar hij heeft zijn personage dan ook niet mee. Een reclasseringsambtenaar die spontaan een soort Ghostbuster word om vervolgens weer sceptisch te worden. Er overtuigend is het allemaal niet.
Conclusie
Debuutregisseur Gerard Johnstone had het zichzelf in zijn eerste film beter wat makkelijker kunnen maken. Gewoon binnen één genre blijven. Nu heeft hij een draakje geproduceerd die niet eng genoeg is voor een horror. De film is niet leuk genoeg voor een komedie en heeft een te dun plotje om zich een thriller te noemen. De drama die er nog ingepropt word is helemaal ongepast als 10 minuten later iemands hoofd weer word opgeblazen. Enige reden om de film uit te kijken was voor mij de Nieuw-Zeelandse Morgana O'Reilly, die ik nog hoop terug te zien in een betere film. Gek genoeg word Housebound door andere recensenten goed ontvangen. Wij komen echter niet hoger als een 4,5.