Plot

Drie jaar nadat Yusuke verdwijnt komt hij terug bij zijn vrouw Mizuki. Hij vertelt haar dat hij is overleden. Om Mizuki te laten zien waar hij de afgelopen jaren is geweest, neemt hij haar mee op reis naar alle mensen die hem hebben geholpen. Onderweg leert Mizuki een andere kant van haar man kennen en ziet zij wat hij heeft meegemaakt. 

 

Recensie: Een reis naar de dood

Voor velen van ons gaat er geen belletje rinkelen bij de naam Kiyoshi Kurosawa. Ondanks dat deze Japanse regisseur al meer dan veertig films heeft gemaakt, is hij in Nederland niet zo bekend. Alleen liefhebbers van de Japanse cinema kennen hem waarschijnlijk van Tokyo Sonata. Hiermee brak hij door in het Westen. De nieuwste film van Kurosawa is een liefdesverhaal over een reis naar de dood.

 

Vaag liefdesverhaal

Journey to the Shore wordt verkocht als een liefdesverhaal. Toch trek ik hierbij mijn wenkbrauwen op. Als je de film kijkt is er weinig van liefde terug te vinden in het verhaal. Het huwelijk tussen Mizaki en Yusuku is niet echt gepassioneerd. In de film raken ze elkaar nauwelijks aan en zoenen doen ze bij hoge uitzondering. In de film is één liefdesscène en daar blijft het bij. Daarnaast zijn er ook strubbelingen in het huwelijk. Yusuku blijkt een affaire te hebben gehad, waar hij heel luchtig over doet. Als Mizaki hem hierop aanspreekt, wuift hij het weg. De chemie tussen de twee is ver te zoeken. Ze lijken eerder een broer/zus relatie te hebben dan een man/vrouw relatie. Alles bij elkaar blijft het een beetje vaag.

 

Tussen leven en dood

Het hiernamaals is een veelvoorkomend thema binnen films. Iedereen kent de beroemde film Ghost (1990) wel. Regisseurs kunnen hun creativiteit kwijt als het gaat om de dood, zo ook Kurosawa. Hij laat met Journey to the Shore een hele eigenzinnige kijk zien op dit thema. In plaats van een doorzichtige geest te gebruiken, ziet de geest van Yusuku eruit als ieder ander mens. Hij slaapt gewoon, is gek op eten en hij praat met mensen. Yusuku is niet de enige die zweeft tussen leven en dood. In de film komen andere personen voorbij die ook dood zijn. Helaas gaat de film hier niet verder op in en blijft het gissen naar wat hen is overkomen. Als kijker heb je ook vaak geen idee of iemand in het verhaal dood is of niet. Dit kan erg verwarrend zijn. Het achterliggende idee, een reis naar de dood, is origineel. Toch is de uitwerking minder en hier had zeker meer in gezeten.

 

Ongepaste muziek

Vol verbazing heb ik naar de muziekkeuze van Kurosawa geluisterd. Onder scènes waar weinig gebeurt wordt regelmatig dramatische muziek geplaatst. Dit past helemaal niet bij het totaalbeeld. De zware muziek en de afwijkende beelden zorgen voor een onsamenhangend gevoel. Muziek kan een film maken of kraken. Bij Journey to the Shore is jammer genoeg dit laatste het geval. 

 

Conclusie

Journey to the Shore had een mooi liefdesverhaal kunnen worden over leven en dood, maar helaas zat het er niet in. Het verhaal is oppervlakkig, de muziek klopt niet bij de beelden en de passie tussen het echtpaar is ver te zoeken. Het enige lichtpuntje in de film is dat de Japanse Cultuur wel goed tot zijn recht komt. De bescheidenheid, ingetogen mensen en vooral lekker eten. Dit zorgt ervoor dat de film toch nog een mager zesje krijgt.