Plot
Het verhaal van de Minions begint miljoenen jaren geleden. Van eencellige gele organismen evolueerde ze tot hulpjes van de meest verschrikkelijkste wezens ooit. In het verleden waren ze dienaars van onder andere een T-Rex, Dracula, maar ook Napoleon. Door hun onhandigheid raakte ze hun meesters ook snel weer kwijt. In het heden hebben de Minions niemand om te dienen en raken ze in een depressie. De zin in het leven is weg en ze hangen maar wat rond op Antarctica. Tot dat de Minion Kevin met een plan komt. Hij besluit om op zoek te gaan naar een nieuwe meester. Samen met de schattige Bob en de rebelse Stuart gaat hij op zoek en komen ze in contact met de eerste vrouwelijke super schurk Scarlet Overkill.

Recensie: Gele opdondertjes
De Minions, het slaafse volkje uit Despicable Me zijn hip. De gele wezentjes veroveren langzamerhand de wereld. De internethype rondom het volkje groeit uit tot een ware sensatie, overal duiken ze op. Ze hebben zelfs een eigen pretpark en in kinderwinkels worden hun knuffels aan de lopende band verkocht. Over de hele wereld sluiten mensen de Minions in hun hart.

Een goede zet dus van Universal Pictures en Illumination Entertainment om een hele film over deze gele opdondertjes te maken.

Oorsprong
Van het begin af aan wordt duidelijk dat de Minions al miljoenen jaren bestaan. Van eencellige organismen evolueerde ze tot kleine gele wezentjes met als levensdoel de meest slechte wezens ooit te dienen. Zo diende ze onder andere een T-Rex, Dracula en Napoleon. Door middel van een voice-over wordt de oorsprong van de wezentjes verduidelijkt. Dit is fijn, want de Minions zelf spreken een onverstaanbaar taaltje. Op een speelse manier en met flink wat humor worden ze geïntroduceerd. Al snel wordt duidelijk dat de Minions klunzen zijn en door hun onhandigheid raken ze keer op keer hun meesters kwijt. Als de Minions voor langere tijd geen baas hebben worden ze neerslachtig en raken ze in een depressie. Dit hebben de makers leuk gedaan. In plaats van de film zwaar te maken, wordt er op een luchtige manier ingegaan op een moeilijk onderwerp. Daarnaast werken de depressieve Minions goed op je lachspieren. Het verhaal gaat verder. Eén Minion, Kevin, besluit om het roer om te gooien en op zoek te gaan naar een nieuwe meester. In een toespraak, waar we uiteraard niets van verstaan, vertelt hij zijn plan. Twee andere Minions de kinderlijke Bob en de rebelse Stuart besluiten om met hem mee te gaan. De film draait om dit trio en hun avontuur.

Slapstickhumor
Het taaltje van de Minions is onverstaanbaar voor ons. Heel af en toe komen er woorden voorbij die we kennen, zoals “Banana”, maar daar blijft het bij. Door het gebrek aan taal wordt je als kijker gedwongen om op de lichaamstaal te letten van deze wezentjes. Dit kennen we natuurlijk van de stille cinema. De makers hebben zich laten beïnvloeden door deze vorm van cinema en dat zien we terug. De slapstickhumor wordt juist nog grappiger, omdat de Minions brabbelen in hun eigen taaltje. Deze vorm van cinema valt niet bij iedereen in de smaak. Ik kan me dan ook voorstellen dat voor sommige het gemis aan taal begint te irriteren.

Lang leve de Schurk
Tegenwoordig zien we steeds vaker films waarbij niet de held, maar de schurk centraal staat. Denk aan Wreck It Ralph (2012) en Maleficent (2014). In Minions gebeurt dit ook, zelfs met een feministisch tintje. Scarlet Overkill is de eerste vrouwelijke super schurk en de Minions willen niets liever dan haar dienaren zijn. Minions speelt zich af in de jaren zestig. Dit komt terug in de muziek, kleding en het feministische karakter van de film. Dit hebben de makers goed gedaan, want hierdoor is de film ook leuk voor volwassenen die opgegroeid zijn in de jaren zestig.

Conclusie
Minions is een vermakelijke film voor jong en oud. Het is even wennen om naar een film te kijken, waarbij de hoofdpersonen brabbelen, maar daar wen je snel genoeg aan. Fans van deze kleine wezentjes mogen blij zijn met deze film. Van ons krijgt Minions een zeven.