Plot

Het kleine stadje Woodsboro wordt opgeschrikt door een brute moord op een tiener en haar vriend. Terwijl de vriendengroep van Sidney Prescott speculeert over de dader, worstelt Sidney zelf met de verkrachting van en moord op haar moeder. Als Sidney zelf ook bijna slachtoffer wordt, blijkt al snel dat er een seriemoordenaar actief is. De moordenaar blijkt het vooral gemunt te hebben op Sidney en haar vrienden. De zoektocht naar de gemaskerde moordenaar is begonnen.

 

Recensie: Een ode aan het horrorgenre

Regisseur Wes Craven is vooral bekend vanwege zijn gewelddadige horrorfilms (Last House on the Left: 1972, A Nightmare on Elmstreet: 1984). Scream is iets toegankelijker en mede daarom ook een hit geworden, alhoewel er nog steeds bruut in gemoord word. Wat vooral leuk aan de film is, zijn de talloze verwijzingen naar het horrorgenre. Daarmee neemt de film zichzelf totaal niet serieus en dat is heerlijk om naar te kijken. Over de geloofwaardigheid van de film hoeven we het dus niet te hebben.

Toch zit de film knap in elkaar. Wes Craven heeft een perfect gevoel voor timing en suspense. Ondanks dat je in Scream al van verre aan ziet komen dat het mis gaat, schrik je alsnog. Daarbij is de gemaskerde moordenaar eigenlijk een enorme kluns, waardoor je ook weer in de lach schiet. Wes Craven houdt ervan om realiteit en fantasie door elkaar te laten lopen. Denk aan A Nightmare on Elmstreet. Waar het bij ‘Nightmare’ om de droomwereld ging, gaat het bij ‘Scream’ om de filmwereld. De cast speelt met plezier, maar hoogstaand is het allemaal niet. Alleen acteur Matthew Lillard als Stuart vind ik eruit iets springen als lekker foute, oversekste tiener.

 

Conclusie

Scream is een cultureel fenomeen geworden. En dat is knap, daar het geen hoogstaande film is. Het masker (gebaseerd op het schilderij ‘The Scream’ van Edvard Munch) is bekend bij iedereen en in elke verkleedwinkel verkrijgbaar. Het is een lekkere film om op een avond even weg te kijken zonder na te hoeven denken. Wij geven de film een zeven.