Plot

John Hartigan is een politieofficier in Sin City die niet meer voor zichzelf leeft. Het enige doel wat hij nog heeft is de jonge Nancy Callahan te beschermen tegen de boze buitenwereld. Als hij zelf de gevangenis in draait, kan hij haar niet meer beschermen. Dit terwijl spijkerharde criminelen naar haar op zoek zijn om wraak te nemen op Hartigan. Het enige wat hij kan doen is te zorgen dat niemand weet waar ze is. Tegelijkertijd worstelen andere inwoners van Sin City ook met hun eigen demonen. Waaronder Marv die een aandoening heeft, waarvoor hij medicijnen nodig heeft.

 

Recensie: Een Neo noir film van hoogstaande klasse

 De film noir is een filmgenre wat exclusief is gereserveerd voor films van voor 1941. Een Neo noir film is een hedendaagse Film noir. Sin City past perfect in dit genre. Een donkere film met een cynische, eenzame held (Bruce Willis) tegen de achtergrond van een louche, grote stad. Corruptie en misdaad vieren hoogtij en de rolprent zit vol pessimisme, teleurstelling en somberheid. Geen feel good movie, dus.

Sin City is een verfilming van een Comic geschreven door Regisseur Frank Miller zelf. Hij wilde zo dicht mogelijk bij de strip blijven en alleen in samenwerking met regisseur Robert Rodriguez durfde hij het avontuur aan. De Comic was namelijk niet zomaar toegankelijk voor het grote publiek. De strip barst van de expliciete seks en de gewelddadige beelden. De verfilming is dan ook geen voer voor de gevoelige kijker. Ondanks het filmen in zwart wit, word je nog een reeks smakeloze beelden voorgeschoteld die moeilijk te verteren zijn. Toch weigerde Frank Miller concessies te doen. Een groot bioscoopsucces werd deze film niet, maar dat zegt niets over de kwaliteit van de film. Juweeltje Memento (2000) was ook geen blockbuster, maar is wel een geniale film. Helaas is er maar een kleine groep filmliefhebbers die echte kwaliteit kunnen waarderen.

 

Waarom moet je deze film wel kijken?

Ondanks het depressieve karakter van deze film en de keiharde beelden is Sin City een aanrader. Alleen omdat hij technisch prachtig in elkaar zit. De messcherpe zwart wit beelden met gekleurde details zijn een lust voor het oog. Vooral voor de comic liefhebber is deze film genieten. Frank Miller en Robert Rodriguez hebben door de gebruikte cinematografie, de special effects en de uitvergrote karakters het beeld geschetst dat je naar een levend stripverhaal zit te kijken. De techniek leid echter geen moment af en het kost geen enkele moeite om het verhaal te volgen.

 

De personages

De film bestaat uit meerdere verhalen (gebaseerd op losse stripverhalen in de Sin City-reeks). Meerdere karakters, die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken, hebben hun eigen verhaal. Hierdoor leef je met meerdere hoofdpersonen mee die soms maar zeer kort in beeld zijn. Toch voelt dit nergens rommelig aan en de rode lijn blijft duidelijk. Daarbij komen de personages ook soms even kort in elkaars verhaal voor. We volgen in grote lijnen Marv (een meesterlijke rol van Mickey Rourke) en John Hartigan (Bruce Willis). Maar ook Clive Owen, Elijah Wood en meer bekende gezichten spelen een rol. Dit alles zorgt voor een enorme cast, maar eigenlijk is er maar één hoofdpersoon: de stad Sin City. Onze eigen Rutger Hauer is natuurlijk wel het vernoemen waard. Ook al speelt hij maar een kleine rol als Kardinaal Roark. Met zijn doorleefde gezicht past hij prima in deze rauwe comic-verfilming.

 

Conclusie

Er valt dus weinig aan te merken op dit oogstrelende kunstwerk van tekenaar en regisseur Frank Miller. Critici merken op dat er teveel aandacht voor de graphics is en dat de menselijkheid van de karakters ver te zoeken is. Ik denk ook niet dat menselijkheid iets is wat Miller nastreeft in zijn film. De hoofdfiguren zijn expres uitvergroot neergezet en het geweld en de seks zijn allemaal behoorlijk over the top. Voor genuanceerde emoties en klein acteerwerk moet je een andere film uitzoeken.

Toch hebben de personages duidelijke normen en waarden, al kun je kanttekeningen plaatsen bij hoe ze die in daden omzetten. Het enige minpunt wat ik kan vinden is dat de verschillende verhalen worden onderbroken door een aftiteling. Daardoor ben je toch even je filmbeleving kwijt. Dit is in deel twee dan ook weggelaten. Deel twee is minder geniaal en de graphics zijn niet spectaculairder dan in het eerste deel. Maar de Sin City tweeling kan niet ontbreken in een DVD-collectie. Alleen zijn het geen films die je op een romantische avond met je partner op de bank kijkt. Maar een 8,5 vinden wij het eerste deel meer dan waard.