Plot

De 75e hongerspelen naderen in Panem, Het toekomstige land waar Katniss Everdeen vandaan komt. President Snow is ervan overtuigd dat er een opstand op komst is. Om dat de kop in te drukken laat hij de winnaars van vorig jaar, Katniss en Peeta, een zegetoer maken langs de districten. Omdat het de 75e spelen zijn, bedenken de President en de Hoofdspelmaker een systeem waardoor Katniss en Peeta opnieuw de arena in moeten. Onderhand begint de opstand steeds serieuzere vormen aan te nemen.

 

Recensie: Katniss maakt haar handen weer niet vuil

De eerste Hunger Games film was een groot succes. Met een vergroot budget mochten de makers een tweede film maken. En de laatste twee films zijn onderweg. Een vergroot budget geeft meer mogelijkheden en dat is te zien. Het ziet er allemaal net even gelikter uit. De cast is vrijwel onveranderd. Grootste toevoeging is de onlangs overleden Philip Symour Hoffman in de rol van de Hoofdspelleider. De tweede film bouwt verder op het succes van de formule uit Deel 1. Een groep jonge mensen moet een grote arena in om elkaar op leven en dood te bevechten tot er één overblijft. Dat is de winnaar. Dit alles tot vermaak van het rijke deel van Panem, als een zieke vorm van Reality TV. Wederom levert dit een spannende film op en je kan niet anders als meeleven met vooral hoofdpersoon Katniss (Jennifer Lawrence). De Oscar-winnares (Silver Lining Playbook) weet elke rol die zij speelt weer overtuigend neer te zetten. Ook deel twee is dus weer een succes en er wordt reikhalzend uitgekeken naar de laatste twee delen. Zoals gezegd: De hoofdrolspelers blijven bijna ongewijzigd en zijn ook niet de eerste de beste. Jennifer Lawrence, Donald Sutherland, Woody Harrelson en ook Lenny Kravitz speelt weer een rol als Cinna. Met toevoeging dus van Philip Symour Hoffman word de cast nog beter en de kwaliteit die geleverd wordt is prima.

 

Minpuntjes in een verder goede film

Net zoals in het eerste deel worden de bijrollen niet heel diep uitgewerkt. Al is het al beter als in Deel 1. Dit zorgt ervoor dat je weinig met ze meeleeft en het je eigenlijk weinig kan schelen dat de één na de ander het loodje legt. Ook de aristocratische klasse voor wie de show bedoeld is, blijft volkomen emotieloos bij de doden die vallen. Je zou toch in ieder geval verwachten dat ze iets van emotie laten zien. Dit zorgt ervoor dat er weinig menselijks is aan deze extreem rijke voyeurs. Alleen karakter Effie (Elizabeth Banks) zien we regelmatig emotie tonen als ze ‘haar’ Katniss en Peeta ziet worstelen met hun taak. Dat is een prettige afwisseling met de rest.

Verder duurt het eigenlijk weer lang voordat de spelers uiteindelijk de Arena in gaan. Pas na 1,5 uur film beginnen de spelen echt en na ongeveer 3 kwartier is het al weer voorbij. Dat is jammer, want juist daar kan een hoop spanning in de film gebracht worden. Deze spanning is dan ook niet heel hoog. Mede komt dit omdat Katniss Everdeen er weer bekaaid afkomt. Veel hoeft ze niet te moorden, dat word meestal voor haar gedaan. En als ze dan iemand omlegt, dan is dat uit zelfverdediging. Dit is begrijpelijk, omdat zij natuurlijk de held van de film moet blijven en eigenlijk een heel kwetsbaar karakter is. Maar het zou ook goed voor de geloofwaardigheid van het verhaal zijn als ze ‘haar handen even vuil zou maken’, zoals Plutarch Heavensbee (Hoffman) dat voorspelt.

Irritant blijft de rol van acteur Josh Hutcherson (Peeta). Dat deze knul het nog tot deel twee gered heeft is een wonder. Hij loopt in zeven sloten tegelijk, Katniss moet continue naar hem op zoek en meestal moet zij hem dan weer redden. Dat irriteert eigenlijk flink, vooral omdat het om een strijd op leven en dood gaat. Peeta is maar een slap mannetje, zeker ook omdat zijn grote liefde Katniss tegelijkertijd ook nog met een ander aan het rotzooien is (met Gale; een rol van Liam Hemsworth). Om Peeta ben ik na twee films weinig gaan geven.

 

Conclusie

Catching Fire is beter als de eerste Hunger Games film. Dat is zeker. Karakters worden verder uitgediept. Beelden zijn mooier en groter opgezet en de acteurs zitten beter in hun rol. Er valt ook genoeg te lachen in de film. Al moet de humor niet van Jennifer Lawrence komen. Jammer dat de film eigenlijk heel lief blijft, ondanks het afschrikwekkende thema. Van mij mogen de laatste twee delen wel wat donkerder worden, zoals we dat vaker zien in Hollywood-series (Harry Potter, Star Wars). Maar vooral zijn deze films gewoon vermaak en zijn de boeken waar de films op gebaseerd zijn uitstekend naar het witte doek gebracht.