Plot

Computer-hacker Thomas A. Anderson komt er achter dat zijn hele leven zich afspeelt in een computerprogramma (The Matrix). Machines hebben de wereld overgenomen en gebruiken de menselijke energie als batterijen om aan energie te komen. De hacker sluit zich aan bij een groep opstandelingen om tegen de machines te vechten. Als Neo blijkt hij de uitverkorene te zijn die het gevecht met de agenten aan moet gaan. Geen mens heeft ooit een gevecht gewonnen tegen de agenten.

 

Recensie: Geen standaard SF-film

Als je het plot leest, zonder ‘The Matrix’ te kennen, denk je: Standaard sf-film, standaard verhaal. ‘The Matrix’ was echter in 1999 een verre van standaard film. De reden was de niet eerder vertoonde special effects in combinatie met de prachtige martial arts beelden. De bullettime effects waren verbluffend en een revolutie in de manier hoe films digitaal bewerkt werden. De muziek is opzwepend en versterkt de impact van de beelden. De film sleept je mee in een digitale wereld waar bijna alles mogelijk is. De zwaartekracht blijkt opgeheven te kunnen worden en kogels kun je ontwijken. In deze setting val je twee uur lang in de ene verbazing na de andere. De lijst met prijzen is indrukwekkend, waaronder 4 Oscars (Film Editing, Sound Mixing, Sound Editing, and Visual Effects).

 

Conclusie

15 jaar later heeft The Matrix niet aan kracht ingeleverd en is het een absolute klassieker. Van de acteurs springen vooral Carrie Anne Moss (Trinity) en Hugo Weaving (Agent Smith) eruit. Keanu Reeves heb ik nooit één van de betere acteurs gevonden. Hij speelt goed, maar niet fantastisch. Vooral de vechtscènes speelt hij wel heel goed. Hugo Weaving had voor mij een Oscar verdient als Agent Smith voor beste bijrol. Ik vind hem één van de engste filmpersonages die ik ken. De twee vervolgfilms stelden eigenlijk alleen maar teleur. Maar dat maakt niet uit. The Matrix moet je gewoon gezien hebben, hij heeft de (film)wereld verandert. De film krijgt een negen.