Plot

Het is de zomer van 1981. Vrije seks is de norm geworden en vooral de homogemeenschap geniet van hun pas verworven seksuele vrijheid. Alexander "Ned" Weeks maakt zich zorgen dat hiermee de echte liefde verdwijnt, maar vindt alleen maar tegenstand bij zijn vrienden. Dan wordt een aantal jonge, gezonde homoseksuele mannen ernstig ziek en zij overlijden kort daarna. Ned ziet een epidemie ontstaan en probeert, tevergeefs, alarm te slaan. Ondertussen worden steeds meer mannen ziek.

 

Recensie: Gay Cancer

Door de seksuele revolutie is de beleving van liefde na de jaren 60 volledig veranderd. Ook de homogemeenschap heeft jaren gevochten om hun seksuele vrijheid te krijgen. Begin jaren 80 werd er dan ook volop genoten van deze pasverworven vrijheid. Opeens werden vooral in deze gemeenschap mannen ernstig ziek en al snel sloeg de paniek toe.

Deze paniek is in The Normal Heart goed verfilmd. Gedurende de hele film voel je je onrustig en snap je hoe deze mannen zich moeten hebben gevoeld. Niemand wist wat er aan de hand was, maar al snel werd duidelijk dat deze ziekte seksueel overdraagbaar was. Vooral jonge mannen waren het slachtoffer en binnen zeer korte tijd werden ze ernstig ziek, gingen er uit zien als oude mannen en stierven. De ziekte werd al snel Gay Cancer genoemd en sloeg hard om zich heen.

Mark Ruffalo speelt een homoactivist die zijn vrienden ziet sterven, maar alleen maar tegenwerking krijgt om zich heen. Zelfs van uit de homogemeenschap zelf krijgt hij tegenwerking. Als zij horen dat ze moeten stoppen met het hebben van seks, totdat duidelijk is wat er aan de hand is, willen ze van niets weten. Velen van hen leven voor de vrije liefde en hebben jaren gevochten om hun seksuele vrijheid te krijgen. Ze gaan liever dood, dan dat ze dat opgeven.

 

Geen geromantiseerd verhaal

Al snel wordt duidelijk dat The Normal Heart de realiteit verfilmt zoals die in de jaren ’80 was. Het is geen mooi liefdesverhaal tussen twee mannen, maar de werkelijke impact van een ziekte als aids komt duidelijk op de kijker over. Dit maakt de film een huiveringwekkende ervaring, maar geeft daarmee ook een realistisch beeld van de jaren dat het Hiv-virus om zich heen begon te slaan.

Ook de Amerikaanse overheid wordt hard aangepakt. Jarenlang werd er eigenlijk weinig gedaan tegen deze epidemie en je snapt de frustraties van de hoofdfiguren. De Amerikaanse overheid wilde eigenlijk geen energie steken in de homoseksuele inwoners van hun land en hen openlijk steunen was helemaal taboe. Dit terwijl veel regeringsleiders zelf ook homoseksueel waren, maar er niet voor uit durfden te komen. De vraag is of het al veel beter is geworden anno 2014 in het christelijke Amerika.

 

Acteurs

Mark Ruffalo speelt uitstekend de homoseksuele Alexander Weeks. Een man die worstelt met zichzelf, zijn liefdesleven en ook zijn familie. Zijn band met zijn broer is slecht, omdat die eigenlijk vindt dat Ned iets mankeert omdat hij homoseksueel is. Deze persoonlijke problemen vlechten prachtig door het grotere gevecht tegen de ziekte heen. Julia Roberts speelt als Dr. Emma Brookner goed, maar we hebben betere rollen van haar gezien. Verder is Jim Parsons het vermelden waard. De homoseksuele acteur is vooral bekend van zijn rol als Sheldon in de hit serie The Big Bang Theory. Het is moeilijk om hem los te zien van het personage dat hem wereldberoemd heeft gemaakt. Gelukkig speelt hij in The Normal Heart een soortgelijk karakter. Hij weet de nodige humor in deze zware film te brengen, maar hij weet ook de gevoelige snaar van de kijker te raken.

 

Urgente boodschap

Het is schokkend te zien hoe de eerste aidspatiënten behandeld werden. Niemand wist hoe besmettelijk deze ziekte was en daarom werden ze behandeld als paria’s. Iedereen was bang en dit komt door de rauwe beelden in deze film hard binnen. Wat echter vooral schokkend is om te zien, is de reactie van de overheid. Als Ned op het witte huis word uitgenodigd, is de vraag vooral of deze ziekte alleen bij homoseksuelen voorkomt of dat heteroseksuele mensen ook bang moeten zijn. Dat was alles waar het Witte Huis in geïnteresseerd was. De film laat op een harde manier zien dat homoseksuelen ook gewoon mensen zijn die liefhebben, lijden, vechten en erg ziek kunnen worden. Dat zij dan anders behandeld worden dan heteroseksuelen komt hard over en zet je aan het denken. Zeker omdat je jezelf kunt afvragen of er anno 2015 zoveel veranderd is.

De hele film voel je een urgentie omdat je ook uit wil schreeuwen dat deze ziekte de jaren daarna miljoenen slachtoffers zal maken. Je voelt dus ook de wanhoop en de frustratie van de groep activisten omdat ze zich zo alleen voelen in hun gevecht. Na dit gejaagde gevoel waarin je bijna twee uur zit, eindigt de film ingetogen. Het contrast met de rest van de film is groot en daarom komt vooral het einde echt binnen.

 

Conclusie

The Normal Heart is een prachtige film. Het laat een mooi tijdsbeeld zien van de jaren ’80. Hoe de ziekte aids om zich heen begon te slaan. Hoe de overheid laks reageerde, omdat het om “homo’s” ging. En vooral ook hoe ernstig deze ziekte is, omdat deze nog steeds niet onder controle is.

De film voelt ook als waarschuwing. Aids word nu als een ‘chronische ziekte’ gezien in de westerse wereld, omdat het met medicijnen goed te behandelen is. Mede daarom hebben mensen weer meer onveilige seks. Deze film prent je weer even in hoe afschuwelijk aids is. Dat zijn we eigenlijk weer een beetje ‘vergeten’. Aan het eind wordt dan ook vermeld dat 35 miljoen mensen aan aids zijn gestorven en dat er elke dag nog 6000 bij komen. Deze film blijft je nog wel even bij en daarom krijgt hij van ons een 8.