Plot

Het is de 19e eeuw. Twee beginnende illusionisten werken bij de illusionist Milton. Ze zijn niet tevreden en vinden dat hun werkgever te weinig risico neemt, waardoor hij niet succesvol genoeg is. Als een illusie vreselijk fout gaat en de vrouw van één van de twee om het leven komt, begint een strijd om wie de beste act heeft. De twee raken steeds verder geobsedeerd en in korte tijd wordt er een levensgevaarlijk spel gespeeld dat niet alleen hen zelf in gevaar brengt, maar ook de mensen van wie ze houden.

 

Recensie: Een magische film

In 2006 kwamen twee films over illusionisten uit in de bioscoop. The Prestige (met Christian Bale en Hugh Jackman) en The illusionist (met Edward Norton). De vraag was natuurlijk welke van de twee films beter was. Onze mening is dat The Prestige een betere film is. Niet dat The illusionist een slechte film is, integendeel. Maar The Prestige zit eng dicht tegen de volmaakte film aan, al is dat natuurlijk de mening van onze recensenten. Beide acteurs, Bale en Jackman, zijn acteurs die al vaker briljante personages hebben weten neer te zetten. In deze film komen ze perfect uit de verf. Beide weten met overgave de obsessie die ze hebben met zowel elkaar als met hun vak neer te zetten. Nergens wordt hun strijd ongeloofwaardig, al gaan beide personages ongelofelijk ver om elkaars voorstelling te saboteren.

 

Beide acteurs worden ondersteund door andere cast-leden die ook voortreffelijk spelen: Scarlett Johansson, Rebecca Hall, Michael Caine zijn maar enkele van de hoofdrolspelers die allen perfect gecast zijn en zeer natuurlijk spelen. Zelfs David Bowie speelt een prachtige bijrol als uitvinder Nikola Tesla. Vooral Rebecca Hall is het vermelden waard. Zij speelt naast Christian Bale uitmuntend als zijn vrouw Julia, die worstelt met het gevaarlijke spel wat haar man speelt en zijn wispelturige karakter. Daarbij is ze ook nog de moeder van zijn kind en haar wanhoop straalt van haar af. Eigenlijk vond ik alleen Scarlett Johansson wat tegenvallen. Ze speelt niet slecht als mooie vrouw die speelbal wordt tussen de twee illusionisten, maar ze laat geen diepe indruk achter.

 

De hele film speelt zich af in de negentiende eeuw, waarin er nog geen tv, internet of bioscoopfilms waren. Het publiek ging echter naar theaters om vermaakt te worden. We zien wel dezelfde emoties als het publiek van nu: iedereen wil verder gechoqueerd raken en raakt snel verwent en verveelt. Iets wat er voor zorgt dat de amusementsmakers steeds verder willen gaan en steeds meer risico willen nemen. Dit is een thema wat we nog steeds zien. We zijn meer dan 100 jaar verder en de technologie heeft enorme sprongen gemaakt. Maar we zien duidelijk dat het publiek niet veranderd is. Het publiek van nu wil ook steeds meer, raakt snel verveelt en wil continue gechoqueerd raken om nog iets van spanning te beleven.

 

Deze beklemmende sfeer is de hele film merkbaar en je voelt aan dat het fout zal gaan. Maar hoe het fout gaat is tot het einde van de film onduidelijk. Dat zorgt ervoor dat de film een intense belevenis is. Je blijft achter met een naar gevoel, overdonderd over hoe ver de hoofdpersonen gaan en hoe ze zelfs de personen van wie ze houden niet ontzien. Het meest beklemmende is echter dat je het je ook nog kan voorstellen. De onderliggende emotionele pijnen van de personages worden genoeg uitgediept en prachtig neergezet door Bale en Jackman. Je ziet hun worstelen en lijden, maar aan de andere kant zijn ze meedogenloos en doen ze werkelijk alles om hun gelijk te krijgen.

 

Wat bedraagt aan de beklemmende sfeer is het prachtig neergezette tijdsbeeld van de 19e eeuw. Het wordt allemaal schitterend in beeld gebracht. De sfeer is sober, slecht verlichte ruimtes, donkere huizen en meubels en weinig vrolijkheid. Daarbij is het thema van de film natuurlijk ook al iets wat tot de verbeelding spreekt: illusionisten zijn ook nu nog een populaire amusementsvorm. We worden als mensen graag voor de gek gehouden en worden graag in verwarring gebracht. Daardoor zien we vaak het antwoord niet wat meestal heel voor de hand liggend is. Dit zien we in de film ook terug komen.

 

Het meeste briljante van de film is dan ook, naar mijn mening, dat in de hele film al antwoorden weggeven naar de uiteindelijke climax (The Prestige). Als je de film een tweede of derde keer kijkt, denk je: Het lag allemaal al voor de hand. De antwoorden werden al gegeven. Maar als je de film voor de eerste keer ziet, merk je het niet op. Dit maakt de film een belevenis met diepere lagen, meerdere verhaallijnen en perfect acteerwerk.

 

Conclusie:

The Prestige is een absoluut meesterwerk van regisseur Christopher Nolan (Interstaller – 2014, Inception – 2010). Een film die het niveau haalt van zijn eerdere briljante werk Memento (2000) met Guy Pearce. The Prestige is een film waar er helaas te weinig van gemaakt worden. Maar zo nu en dan komt er een diamantje als dit voor bij. Een dikke negen dus van ons.