Plot

Jack Torrance is een schrijver die met zijn vrouw en zoontje Danny de wintermaanden in een enorm gesloten hotel doorbrengt. Hij heeft als taak de verwarming aan de praat te houden en als huisbewaarder op te treden. Ondertussen kan hij rustig aan zijn nieuwe boek schrijven. Jack heeft een alcoholprobleem. Nadat hij enkele maanden eerder in een dronken bui de schouder van zijn zoontje heeft gebroken, heeft hij geen druppel meer gedronken. Voordat hij en zijn gezin het huis betrekken, vertelt de manager dat de vorige huisbewaarder zijn gezin op brute wijze heeft vermoord en daarna de hand aan zichzelf heeft geslagen.

 

Recensie: Perfectie op het enge af

The Shining is de verfilming van het gelijknamige boek van Stephen King. Als horrorschrijver is King de meester. Zijn verfilmingen slagen echter niet altijd. The Shining is echter wel een enorm spannende film en is een absolute klassieker. Het bevat de, door de tv-zender Channel 4 uitgeroepen, engste griezelscène ooit. Regisseur Stanley Kubrick (Space Odyssey, a Clockwise Orange) staat bekend als een enorm excentrieke en moeilijke perfectionist. Het was niet ongebruikelijk dat scènes 100 keer over moesten. Het is dan ook niet gek dat hij voor The Shining zowel een Oscar voor beste, als een Razzie voor slechtste regisseur kreeg. Hoe dan ook: The Shining is reuze spannend. Kubrick is overleden vlak voor zijn laatste film Eyes Wide Shut uitkwam.

De perfectie van de regisseur komt ook terug in de film en in het decor. In het hotel is alles zo perfect, dat het gewoon eng is. Stoelen staan allemaal exact recht, schilderijen hangen exact recht. Alle kaarsen branden altijd door het hele hotel, maar branden door de hele film niet op. Alles is symmetrisch vormgeven. Voorbeeld is het toilet waar Torrance de voormalig huisbewaarder, die zelfmoord heeft gepleegd, ontmoet. De volmaakte perfectie in de toilet draagt bij aan de spanning. Wat de film verder enorm spannend maakt, is de muziek. Er gebeurt in het eerste deel van de film weinig en het verloop is eigenlijk gewoon traag te noemen. Het is vooral het geluid en de muziek in combinatie met het decor wat de film spanning geeft. De spanning bouwt zo traag op dat als Nickelson eindelijk op stoom komt en zijn legendarische woorden ‘Here’s Johnny’ roept, je eigenlijk spontaan wilt gaan applaudisseren.

 

Perfect gecast

Niemand had Torrance zo eng kunnen spelen als Jack Nickelson. Zijn gezichtsuitdrukking en demonische glimlach hebben altijd iets engs. Als hij in de film tegen zijn zoontje Danny (Danny Lloyd) met een glimlach zegt dat hij hem echt niets gaat aandoen, lopen de koude rillingen over je rug. Nickelson is gemaakt voor de rol van de psychopathische, gewelddadige sarcast die Torrance gedurende film wordt. Tegenspeelster Shelley Duvall als Wendy, speelt zijn onderdanige, te lieve, bange vrouw. Het personage begint je al snel te irriteren. Ze gilt, huilt en rent dat het een lieve lust is in de hele film. Ze speelt zo over de top, dat dit wel de bedoeling geweest moet zijn van de regisseur. Zij is in ieder geval het ideale tegenwicht tegen Nickelson. Door haar onnozele naïviteit, wordt het sarcasme van Jack nog verder uitvergroot. Op de helft van de film, begon ik zelfs met Jack mee te voelen. Ik zou ook gek worden, met zo een zeurende vrouw. Je hoopt op een gegeven moment gewoon dat Jack die bijl in haar nek legt en de kijker uit zijn lijden verlost. De jonge Danny Lloyd overtuigt ook als de zoon van Torrance, die stemmen hoort, vreselijke dingen ziet en een eng denkbeeldig vriendje, Tony genaamd heeft.

 

Conclusie

Iedereen die zich een serieuze filmliefhebber noemt, moét deze film op zijn lijstje hebben staan. Alhoewel de film toch wat verouderd is, is hij nog steeds een dikke negen waard. Waarom geen tien? Vooral aan het einde wijkt de film af van het boek. Stephen King was dan ook niet tevreden met het uiteindelijke resultaat. Ik had ook liever gehad dat het einde van het boek was gebruikt. Als regisseur van een boekverfilming moet je keuzes maken, je kunt niet alles uit het boek in de film stoppen. Maar er zijn delen van het boek die ik toch liever terug had gezien in de film. Zoals de delen die hoofdpersoon Torrance nog wat menselijker maken, in plaats van alleen maar een gestoorde psychopaat. Maar verder klopt de film helemaal. De prachtige beelden in Colorado, het enorme hotel, de muziek, de revolutionaire cameravoering, de cast en het verhaal. Het bewijs dat een film zonder noemenswaardige special effects toch doodeng kan zijn. Een negen dus.